سرزمين مادري

به نماز شام  غريبان 

به گريه هاي درد مندان  

به صداي برق و طوفان

به بينوايان ، مستمندان 

 به  بشر ، طلايه داران

ببخش عطر باران ، بگير دست ياران  ، بگشا  طلسم بانان.

تكبير گويان ،لبيك گويان

سوي تو آييم ، بايد كه باشيم 

من و درياي خروشان  ، من و اشتياق ياران

حلقه اي از جنس  پاكان ، رحمت عام الهي 

دست در دستم گذار ، اي مه ياران

شهسوار شهر رسوا   

رحم  کن  بر دل  غم  دیده  زارم ،  بازآی

صد خزان  آمد و  بگذشت  بهارم ،باز آی

به فدایت همه هستی ، تو همه هستی من

باعث  درد  من  و  مایه  سر مستی  من

یک دم از کوی دلم بگذر و از من مگذر

بلبل باغ  وفا ،  از  ره  گلخن  مگذر

صبر کن یک دمی،ماه شب افکن، مگذر

بگذری از  من اگر ، لجظه مردن  ، مگذر

ندهم چان و  دگر  بار  دگر زنده  شوم

محضر روی تو چو بینم مه تابنده شوم

زاهد از میکده راندم،  چه کنم مست و خراب ؟

خالی از می شده در دست سبویم ، چه کنم؟

نمي دانم دوباره چه راز است

شنيدن صداي گام هايي

دوباره از انتهاي ارديبهشت

اينجا خزان است

و كنون وقت آمدن

و آن گام ها

آن صدا

از جنس رفتن است